Rafał Węgrzyn tworzy cykle fotografii, które zdają być się namacalnie malarskie. Od kilkunastu lat związany z Klubem Fotografików Sanockich, eksponuje swoje zdjęcia w kulturalno- oświatowych placówkach. Prace wykonał w Polsce i za granicą ( 6 lat przebywał we Włoszech ).

Wydaje się, że szczera, optymistyczna i racjonalna osobowość Rafała Węgrzyna, w prezentowanych pracach pokazuje go z nieco innej strony- odsłaniając wrażliwego i wnikliwego pasjonata rzeczy starych, zniszczonych, archaicznych.

,,Fotografie- obrazy”, tajemnicze, nierzeczywiste, oczarowują piękną materią, abstrakcyjną formą i melancholią. Dłoń fotografa odwzorowuje na kliszy widzialny fragment otaczającego nas świata – wyraźnego, realnego- zazwyczaj brzydkiego. Wszystko, co autor zauważa i rejestruje aparatem, jest w rzeczywistości elementem pewnej całości. Kompozycja powstaje z powierzchni wypalonych, zardzewiałych, skorodowanych, zmurszałych -słowem- zniszczonych zębem czasu. Trudno uwierzyć, że uchwycony aparatem detal świeżo spalonego pnia drzewa, papieru, wygiętej rdzawej blachy, kawałka metalu, spękanej starej reklamy, sieci rybackiej, spłowiałego płótna, zniszczonego muru czy deski płotu ukształtują nowy, pełen kolorów, impresji i gry świetlnej obraz! Autora fascynuje wszystko, co zdewastowane, odrapane, postarzałe. Nadaje swoim fotografiom nowatorski i świeży wyraz, obraz otacza nową ramą. To co wydawało się brudne, osmolone, zdarte, słowem – brzydkie, w nowej odsłonie staje się piękne. Fotografie pełne refleksów świetlnych, płatów grubej faktury malarskiej, zmieszanych tonów barwnych – od rdzawo-turkusowych po srebrzysto-szare, czerwone, białe i czarne – są niewiarygodne, czarodziejskie magiczne. Obrazy fotograficzne układają się w zoomorficzne, abstrakcyjne, niekiedy secesyjne kształty, przy tym subtelne i wysmakowane w formie.

Autor skromnie przekonuje, że niewiele robi: kadruje i naciska spust w aparacie. Wszędzie i w każdym miejscu coś zauważa: coś stale przykuwa jego uwagę, intryguje, coś go pociąga. Ale to nie prawda, że tak niewiele potrzeba do efektu końcowego, jakim są fotografie autora. Do tego by powstały, potrzeba daru wyczulonego, wnikliwego oka, wrażliwości , czego dowodem są prace melancholijne, hipnotyzujące i przykuwające uwagę.