Małgorzata Biega Węgrzyn- jest autorką obrazów które śmiało by można nazwać malarsko -rzeźbiarskimi impresjami.

Jej fascynacją i ciągłym poszukiwaniem jest struktura formy i zwarta konstrukcja, na bazie której buduje abstrakcyjny obraz ze świadomie ukształtowanej materii prostej rzeczy i subtelnej gamy barwnej. Efektem poszukiwań autorki są prace pełne niedopowiedzianej, tajemniczej fantazji, zazwyczaj utrzymane w kolorach ziemi – szarościach, rdzawych brązach, błękitach, tonach metalicznych. Wykorzystując przedmioty codziennego użytku, czasem części zużytych i niepotrzebnych, nadaje im nowe życie i znaczenie. Odpadki metalowe, skorodowane fragmenty złomu elementy rur,tryby, stare dzwonki, to niektóre z gadżetów, które -pierwotnie bez szansy na dalszy żywot- zostają przeobrażone w nowej odsłonie- jakże wyrafinowanej i pełnej ekspresji. W topione w monochromatyczne podłoże płótna tworzą obraz przestrzenny,wymiarowy, z głębią i charakterem.

Te stare, zwykłe przedmioty z ukrytą historią właścicieli, do których niegdyś należały, mają dla autorki sentymentalny urok– dla widza są całkiem nowa opowieścią. Autorka wciąga nas w świat -jak sama go nazywa– iluzji.

Owa iluzja, złudzenie tworzą abstrakcyjny, lecz poukładany świat malarsko rzeźbiarskich form układających się w plastyczną całość. Z jednej strony stosuje wyraziste i czytelne podobrazie z feerią impastów plamy barwnej, z drugiej wykorzystuje formy przestrzenne. Efektem tego są prace nie przerysowane,nie przegadane, lecz zdyscyplinowane, klarowne z nutą metafory.

Wydawałoby się, że subtelna, abstrakcyjna, niezwykle delikatna materia malarska na płótnie nie wytrzyma mocnych, zdecydowanych, czasem ciężkich dodatków nadających pracy przestrzeń i rzezbiarską powłokę. Wręcz odwrotnie-malarka z wyczuciem oddaje swoje zamiłowanie do formy, ważniejsze dla niej od treści. Buduje obraz w sposób przemyślany i symboliczny. Niezwykle krucha, kobieca i melancholiczna osoba wydobywa w swoich obrazach osobliwy nastrój i klimat.

Jej prace są pełne poezji i zafascynowania naturą, ale też prostym przedmiotem, który na nowo ożywa i pełni funkcje dekoracyjne. Ciekawe zestawienie i apoteoza szarego przedmiotu w sztuce nasuwa porównanie do twórczości barwnej i kolorowej postaci związanej z Sanokiem – artysty Mariana Kruczka.

Niepowtarzalność jego prac była i będzie przykładem jakże autentycznej, dopracowanej sztuki, w której proste, zwykłe rekwizyty – owe ,,kruczki’’- wtopione w betonowe podłoże, ożywiają po raz drugi, królując i wabiąc widza.